De eerste tocht meteen een 'koninginnenrit'

Zondag 29 april lieten we hotel en zwembad achter en vertrokken we uit Phoenix. Nog even langs Fry's supermarket voor een vijf gallon watertank en ijs. Ook nog een usb-adapter gekocht voor de sigarettenaansteker: deze zit niet bij de auto.
De rit naar Organ Pipe Cactus NM duurt niet lang; is ook maar 230 mijl.
Een beetje omslachtig is dat we eerst een permit moeten halen bij het bezoekerscentrum en dan weer 10 mijl terug naar de primitieve campground waar we willen kamperen. We kregen plaats 1 toegewezen, slechts een andere plaats (4) van de vier was bezet.
Toen we aankwamen zagen we dat 4 verreweg de mooiste plek én nog leeg is en 1 verreweg de minste (wat heet, stelletje pietlutten). Toch terug om een en ander te veranderen. Weer 10 mijl. Helaas dat ging niet: er was voor plek 4 betaald en de gebruiker zou best nog kunnen komen en ook niet zijn tent al vast hebben opgezet omdat de plek erg afgelegen is. Enfin, dan maar liever plek 2. Weer terug, 10 mijl.
Een prachtige plek midden tussen de grote cactussen, kleine cactussen, droge struikjes en agaves.
Kneiter heet, geen schaduw, af en toe wat wind, een keurig toilet, geen water. Alleen wel wat kleine vliegjes maar die verdwijnen 's avonds.
Na opzetten van de tent én onze fantastische nieuwe aanwinst... de tarp, is het tijd voor koel bier en het eten klaarmaken: pinto bonen met jalapeno pepers, door ons aangevuld met gebakken spek en uien. "We took a little bacon en we took a little beans..." Mexico is van hieruit ongeveer te zien.
De zon gaat onder om 19.00 uur en een uur later is het donker, maar... de maan maakt het zo licht dat alles nog goed te zien is. Alleen lezen lukt niet met alleen maanlicht. We gaan naar bed om een uur of negen.
We hadden de wekker gezet om 05.00 uur maar dat vonden we toch wat vroeg. Om 06.00 uur opgestaan en klaar gemaakt voor de tocht naar Mount Ajo peak. Volgens de informatie ruim 8 mijl, is zo'n 12, 13 kilometer. Hoogteverschil ongeveer 700 meter. Moet te doen zijn. De trailhead ligt halverwege een scenic drive van zo'n 20 mijl. Het is stil, we zijn ongeveer de enige in het park. Wat wil je, maandagochtend na de National Park Week waarbij de toegang van alle parken gratis is (hebben we mooi van geprofiteerd gisteren, hoewel we toch een een passepartout gaan kopen; oja, de attente Ranger wilde ons (nog) geen passepartout verkopen want dat konden we beter op 1 mei doen, dan was ie een maand langer geldig).
We gaan op pad. Het is schitterend lopen door deze omgeving. Het is hier veel bergachtiger dan bij onze camping en dat geeft nog meer dynamiek. De tocht vordert vlot. Het eerste deel, een gemarkeerde route van 1,5 mijl, en omhoog, doen we in vijf kwartier.
Onze tocht gaat, niet officieel gemarkeerd maar met steenmannetjes, verder. Na verloop van tijd komen we bij de Schlüsselstelle (zeker op de terugweg), loodrecht op de hoogtelijn scramblen over een pad dat bestaat uit louter kiezelstenen op een zanderige ondergrond. Omhoog nog wel te doen maar straks terug....
Het begint ook al aardig heet te worden en de piek lijkt nog zo ver weg.
We lopen gestaag verder, langs een paar grappige arches (soort Teufelslöcher) en komen even later op de kam.
We hebben 2 liter appelsap, een liter water en een liter melk mee. Dachten we van over te houden.
Rond 12.45 uur, mooi op schema komen we aan op de top, na een beetje geklauter. Zelden serieus hoeven zoeken naar de route. Appelsap is 3/4 op.
We lunchen en drinken de melk gulzig op. Die moet ook niet te warm worden, niet waar.
Inmiddels is het natuurlijk op het heetst van de dag als we naar beneden teruggaan.
We bewegen langzaam, gebruiken de schaarse stukjes schaduw om te rusten en om te merken (bij het weer op staan) dat we beiden af en toe een beetje last hebben van kramp in de dijbeenspieren.
Na verloop van tijd komen we bij de Schlüsselstelle. Met gebruikmaking van de Ineke-techniek (de achterste leunt op de schouders van de voorste) nemen we samen deze horde. Probleemloos, maar wel met enige stress natuurlijk.
Het is nog steeds warm, we worden moe en het water wordt minder, dus steeds kleinere slokjes drinken.
Dan zijn we op een bepaald moment de route kwijt. De gps, die de heen weg heeft getrackt, heeft onvoldoende batterijkracht (jaja, slechte voorbereiding) om te backtracken. Gelukkig vinden we zelf snel weer een steenman en vervolgen de tocht.
Enfin, na nog twee keer de route te hebben moeten zoeken halen we, afgepeigerd, moe, dorstig en met kramp de eindstreep. In de auto staat gelukkig 5 gallon water, en niet eens al te heet.
Na het eerste genot van water drinken, stretchen en uitblazen vervolgen we de scenic drive. Aan het einde daarvan ligt het bezoekerscentrum met de 'echte' camping. We weten dat die camping vrijwel leeg is en... is uitgerust met douches. Dus rijden we daarheen en stoppen we bij de eerste de beste toiletgelegenheid. Super clean, ruim, leeg, niemand in de buurt.
Tjonge wat hebben wij daar lekker gedouched. We wilden van geen ophouden weten. Het water was eerst koud maar hartstikke lekker, later kregen we warm water van de zonnecollector. Super.
Het betekende wel dat we eigenlijk niet meer voor donker zouden kunnen koken. Maar we hadden ook meer zin in koud bier, dorito's met saus en salade met tonijn.
Zo gezegd, zo gedaan: heerlijk schoon, chillen bij de ondergaande zon met alle lekkernijen die je je maar kunt wensen.
Net niet dronken is er nog maar een ding dat we willen: de benen rust geven en slapen.

Dat afwasje kan wel tot morgen, rustdag, blijven staan.

(sorry, had geen tijd voor een korter verhaal)