Mojave Desert National Preserve 1

Vanuit Death Valley vervolgen wij onze reis naar het zuiden. Mojave Desert National Preserve (federaal beschermd maar minder hoge status dat National Park), Joshua Tree National Park en Anza-Borrego Desert State Park, ten noorden van San Diego.
Eerst Mojave Desert.
We nemen de Kelbaker Road van Baker naar Kelso. Het ene is een kruispunt met wat benzinestations en eetgelegenheden (want Baker ligt aan de Interstate 15 tussen LA en Las Vegas). Het andere een verdwenen plaatsje dat ooit het middelpunt was van mijnbouw en ertshandel.
Na getankt te hebben besluiten we eerst iets te eten, bij een niet al te shabby uitziend Mexicaans tentje. Binnen alleen Mexicanen, da's meestal een goed teken. Van een fotografische maar niettemin chaotische en ingewikkelde menukaart kiezen we twee steak taco's met één portie refried beans, frites en guacamole. Doritochips en salsa à volonté.
Als we zitten te eten, toont een Americaans stel dat inmiddels was binnengekomen belangstelling voor ons. Reuze aardig. Waar we vandaan komen... en wat een huis daar kost... hmmm, 200.000... oh, met twee slaapkamers? Ja, want hij had op Facebook (heb je in Nederland ook Facebook?) een foto gezien van Nederland met alle huizen aan het water. Kreeg je voor twee ton een huis aan het water? En heb je in Nederland supermarkten? Net als hier? Ook met Mexicaans eten?
Nee, hij hield erg van Mexicaans eten, maar hij had Italiaans bloed. Ik zei: moet je naar Italië gaan. Ja, dat was wel een droom van hem, maar ja ze hadden net een vierde kind gekregen, dus die droom moest nog maar even wachten.
Echt grappig, die belangstelling. Toen over waar we nu vandaan kwamen. Zij kwamen uit Barstow, de volgende plaats aan diezelfde Interstate. Iets groter.
Wij vertellen over ons kamperen in Death Valley. Nou dan moesten we ook wel gek zijn, zo zonder air conditioning...
Een heel aardige ontmoeting.

Na het heerlijke eten, ruim voldoende uiteraard, ook nog met ijskoude Cola, dus naar de Kelbaker Road. Nou dat was dus echt een binnenweg. Slecht onderhouden, potholes en regelmatig een laag zand op de weg van een zgn. flooding. De weg loopt door desert en in deserts loopt het water bij een hevige regen- of onweersbui regelmatig over de weg en neemt dan veel zand mee.
Verder een waarschuwingsknipperlicht voor overstekende schildpadden.
De weg kwam uit bij het geheel gerestaureerde oude station van Kelso van voor WO2, toen dat nog middelpunt was van ijzerertsproductie. Kelso bestaat verder niet meer. Maar de spoorbaan ligt er nog en wordt actief gebruikt voor goederenvervoer.
In het stationsgebouw is het visitorcenter gevestigd. Gewapend met informatie en topkaart gaan we weer op weg. Bij de afslag naar onze campground moet we het spoor oversteken. Daar staat een truck met draaiende motor stil want er komt juist een trein aan. Zo'n eindeloze goederentrein die 25 mijl/uur rijdt. De man van de auto staat met zijn camera in de aanslag.
Goed idee. Het kan nog net. Wij ook een foto.
Zo raken we met de man, amateur treinfotograaf, aan de praat. Ja, hij kende de machinist en wilde zien of hij eerder bij die overweg zou kunnen zijn dan de trein. En dat was inderdaad het geval.
We vervolgen onze weg maar dat is inmiddels een dirt road, zandweg. Het had duidelijk kortgeleden hevig geregend want er waren op veel plaatsen sporen te zien van floodings, dus extra veel zand op de weg waar je niet in vast wil komen te zitten. En stenen, en vrijgespoelde rotsen... Echt een weg voor een 4x4 truck, en niet onze schattige Chevvy Sonic compact car.
Het ging allemaal goed, tot ik vlak voor de camping een geul met de diepte van precies een autoband, over de hele breedte van de zandweg niet goed inschatte en er met volle vaart in reed. Kaboem, beide voorwielen er in en.... er ook weer uit. Het klonk rampzalig. Maar, niets aan de hand. Wat een ongelofelijk mazzel dat we daar niet een schokbreker, veer of as hebben gebroken (of wel hebben gebroken, maar wij merken het niet).
Nou, vanaf dat moment heb ik heel secuur en voorzichtig gereden, want eigenlijk mag je met zo'n huurauto niet op onverharde wegen.
De rit leidde naar een campground waarvan de ranger had gezegd dat er weliswaar in 2005 brand was geweest maar dat "er best nog wel plaatsen met schaduw zijn"...
Nou wat een treurige aanblik... en zo te zien alles verbrand, en nul schaduw.
Maar gelukkig had de campground nog een tweede 'loop' en daar stonden de jeneverbesstruiken nog allemaal levend en wel overeind. Met drie plaatsen van de 36 bezet, zochten we de mooiste plek uit. Schaduw, ruimte en vooral een waanzinnig mooi uitzicht. Weer mazzel!