Het State Park Anza Borrego Desert
Door: Jelle
Blijf op de hoogte en volg Jelle
28 September 2015 | Verenigde Staten, Joshua Tree
Luxueus kamperen dus. Wel veel mieren, klein maar talrijk en bijtgraag.
Een leuke hike naar de Anza Borrego Palm Springs, een kleine bron in een canyon vlakbij de camping, waar een complete oase was ontstaan.
Maar het grootste avontuur was de Wilson Trail.
De ranger, Heidi Addison, had mij deze hike geadviseerd. Die kon wel met deze temperatuur (we zaten in de nawee van een 'winterstorm' die er volgens de ranger helemaal niet had moeten zijn. Het was daarom geen 44°C maar slechts 30°C en dat is een pittig verschil.
Ze legde mij nog uit hoe we de trailhead konden vinden. We moesten over een zandweg rijden, maar die was goed te doen met een gewone auto (geen 4x4, geen high clearance). De Old Culp Valley Road.
Enfin, wij de volgende ochtend om 7.30 uur op pad. De eerste afslag richting de trailhead die we namen was de Old Wilson Road, maar die liep parallel aan en pal naast een karrenspoor, en dat zou de Old Culp Valley Road wel zijn. Zou ze dat bedoelen? Maar daar konden we niet op. Die Wilson was net te doen, maar dat karrenspoor...
Na zegge en schrijve drie mijl op de zandweg, op en neer, kuilen, gaten, plassen, maar alles aardig onder controle, besloten we dat we fout zaten. Terug. Opeens kwam er een man aanlopen, uit een nog kleinere auto gestapt. Of we problemen hadden? Wij waren een bord gepasseerd met No Trespassing dus ik kneep hem even. Maar de man was allervriendelijkst, vertelde dat hij brandweer man was, gewend om op zandwegen te rijden, en gewend om te helpen.
Maar wij hadden geen hulp nodig, gingen gewoon terug (de trailhead kende hij niet).
Terug op de hoofdweg een volgende afrit genomen de knoeken in. Meteen een megaplas. En da's altijd spannend. Het ging prima. Instructies gevolgd. Weg liep snel dood.
Toen een heel eind teruggereden, en het begin van de Old Culp Valley Road gevonden zoals beschreven in ons wandelboekje. Dus vol goede moed er in gereden. Even wat flinke hobbels en gaten, maar het geen redelijk. Drie mijl moesten we op die weg zitten. Maar na een mijl, stuitten we op een grote boulder over de hele breedte van de weg. Daar durfde ik echt niet op of over. Zo'n steen waar je wellicht op kan rijden, maar dan niet meet af...
Wat te doen? Terug? Hier de auto naast de weg parkeren en verder lopen.
Zonder voor één van de twee de hebben gekozen, reed ik een paar meter achteruit (tikkie naar beneden) om te keren c.q. parkeren. Met de achterwielen even in de berm om te draaien.
En toen ging het mis. Ik kwam er niet meer uit en de wielen groeven zich dieper en dieper in het mulle, nog vochtige zand.
Voorzichtige herhaalde pogingen gedaan. Wellicht nog ietsje verder terug om weer grip te krijgen... takken eronder... vloerkleedjes van de auto... die gleden meteen weg.
We konden moeilijk een paar meter zand bestraten met keien.
Er zat maar één ding op... de Ranger waarschuwen. Maar geen bereik en geen nummer.
Bij het begin van het pad hadden we een nummer gezien. Wellicht hadden we daar bereik.
Ik teruggelopen. Één stipje bereik en een centraal nummer van de Californische Park Rangers.
Gesprek kwam niet tot stand.
Op een berg bolders geklommen. Nog geen gesprek.
Opeens reed er een jong stel met gewone auto het pad op. Hoe are you today? Now, as a matter of fact heb ik een probleem. Alles uitgelegd. Stel, blij dat ze tijdig gewaarschuwd waren, zou naar beneden rijden en de ranger bellen of er heen gaan. Ze moesten toch hierlangs terug en zouden mij een update geven.
Na een klein uur kwamen ze terug. Wat? Zijn ze er nog niet? Ze zouden meteen iemand sturen...
Een kwartier later kwamen er twee Rangers in twee auto's, 4x4 trucks.
Één was Heidi, de andere Richard. In het geheel niet vermanend of boos, integendeel, het was een mooie gelegenheid om de nieuwe truck te testen.
Het hele verhaal verteld. "Ik had nog zo gezegd dat je niet deze ingang van de Old Culp Road moest hebben, maar de andere." (Degene die volgens ons doodliep). "Maar gelukkig zitten jullie in het zand, en ben je niet op de boulder gereden, dat is veel moeilijker".
Met Heidi meegereden naar de plek des onheils.
Na wat graven en duwen was het duidelijk dat Richard met zijn truck achterwaarts rijden ons er uit zou trekken. Maar dan moest onze Chevvy wel een trekoog hebben. En die was niet een twee drie te vinden. Richard vond hem maar het gat was te klein voor de zware harp aan het uiteinde van de trekpad. Ik heb nog wel wat touw, zei ik. Nou dat zal het niet houden riepen de Rangers in koor.
Maar ja, toch maar proberen.
Je begrijpt de triomf toen meteen lukte. Met drie keer voorzichtig trekken, en zachtjes gasgeven, stond de auto weer op het pad.
Pfewww. En geen krasje te zien. Zelfs de matjes waren na een flinke schoonmaakbeurt weer als nieuw.
-
28 September 2015 - 19:08
Gerrit:
Lekker spannend. Loopt nog eens af als met die verhalen over mensen die komen vast te zitten in belendende woestijnen. Geen water meer, warm, niemand die langskomt. Nog een geluk dat er een jong stel voorbijkwam.
Lies en ik zagen Jack Nicholson vast zitten in Mohave Desert in Antonioni's Zabriskie Point;-). Dik gas geven, groef zich vaster en vaster.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley